'Overspannen raken was echt een waarschuwing'
- 27 juni 2022
- V&VN magazine
- Verzorgenden
Het verzuim in de zorg is hoog, net als de werkdruk. Hoe zorg je er dan als zorgprofessional voor dat je overeind blijft? Hoe stel en bewaak je je grenzen? In V&VN Magazine vertellen Mayke en Wilma hun verhaal. Ze liepen zichzelf ooit voorbij en pakken het nu anders aan. Deel 2: "Je moet voor jezelf zorgen, want een ander doet het niet."
“Zo’n tien jaar geleden vroegen zowel mijn werk als mijn gezin veel van mij. Dat nekte me”, vertelt Wilma Noordam (63), verzorgende IG bij Icare. “Ik raakte overspannen en heb een half jaar minder gewerkt. Een beetje blijven werken vond ik fijn, want ik houd van mijn baan en het bleek een prettige afleiding van thuis. Overspannen raken was echt een waarschuwing.”
Telefoon gaat uit
“Sinds die tijd doe ik dingen anders. Ik was bijvoorbeeld altijd bereikbaar voor het werk, zeven dagen per week. Mijn telefoon stond nooit uit, in de zorg staan we immers altijd paraat. Dat moet je niet willen, weet ik nu. Als je vrij bent, moet je weer opladen. Dat is hard nodig. Nu is mijn vrije dinsdag heilig en zet ik mijn telefoon uit. Dat adviseer ik collega’s ook, anders kom je nooit los van je werk.
Vroeger werkte ik door de hoge werkdruk weleens langer dan vijfenhalf uur achter elkaar. Doe ik niet meer. Je bent als verzorgende niet voor niets verplicht om een pauze te nemen. Langer doorgaan is niet goed voor je en ook niet voor de organisatie, want die kan er een boete voor krijgen.”
Niet zelf oplossen
“Dat ik ook roosteraar en planner ben, is een extra handicap. Vaak had ik de neiging om gaten zelf op te vullen, ook omdat het meestal moeilijk is om mensen te werven. Nu weet ik dat ik dat niet zelf hoef op te lossen. Ik ben onderdeel van het team en we moeten als team een oplossing vinden. En als dat niet lukt, is het dus nodig om een signaal te geven naar het management. Afschalen is niet leuk, maar soms kan het niet anders.”
Je moet voor jezelf zorgen, want een ander doet het niet.
“Soms merk ik dat ik toch weer te veel hooi op mijn vork neem. Alarmsignaal één is als ik mijn werk thuis niet van me kan afzetten en erover blijf malen. Op zo’n moment besef ik dat ik even extra goed voor mezelf moet zorgen. Dan geef ik aan bij mijn leidinggevende dat ik graag tijdelijk wat minder uren wil draaien. Daar gebruik ik mijn overuren voor.
Ik vind het trouwens geen zwakte om te laten zien dat ik op mijn tandvlees loop. Eventueel kan ik minder gaan werken, dat kan ik me financieel permitteren. Sommige collega’s kunnen dat niet, dat vind ik heel sneu. Hoe dan ook let ik goed op collega’s. Sommige van hen gáán maar door. Als ik merk dat iemand steeds klaagt of er slecht uitziet, ga ik het gesprek erover aan. ‘Je moet voor jezelf zorgen’, druk ik hen op het hart, ‘want een ander doet het niet.’”
Bron: V&VN Magazine 2-2022 | Tekst: Annemarie van Dijk | Foto: Bram Petreaus
'Een dienst overnemen? Ik zeg niet meteen ja'
Na een dienst gaat wijkverpleegkundige Mayke Jilderda (44) met haar hond naar buiten om haar hoofd leeg te maken. Net als Wilma is ze bewust bezig met het stellen van grenzen. “Als mij een vraag wordt gesteld, bijvoorbeeld of ik een dienst wil overnemen, zeg ik niet meteen ja. ‘Daar ga ik over nadenken, ik kom erop terug’, antwoord ik. Vervolgens vraag ik me af: wil ik dat echt, wat levert het me op, hoeveel energie kost het me en heb ik er tijd voor?”
Word lid en praat mee!
Samen met 105.000 leden maken we ons als beroepsvereniging sterk voor professionalisering van de beroepen verpleegkundige, verzorgende en verpleegkundig specialist. Leden horen, zien en helpen; dat is waar we als V&VN voor staan. Wil jij invloed hebben op hoe jouw beroep zich ontwikkelt? Word lid van V&VN.
