Pauline blogt: Was afstand houden maar vrijblijvend

“We moeten zo snel mogelijk van die anderhalve meter afstand af”, hoor ik achter me in de supermarkt. Het is begin juli. De eerste coronagolf is gaan liggen. Het regionaal coronateam draait nog, zij het in sterk afgeschaalde vorm. Een groot deel van de collega’s is terug naar hun eigen organisatie of eigen team. Collega’s, families en cliënten die het overleefd hebben, maken de balans op. De verwoestende puinhoop, de uitputtingsslag die het coronavirus heeft achtergelaten, is nog dagelijks voelbaar voor hen die er midden in zaten.

De afgelopen maanden zijn sommige dorpen en wijken gespaard gebleven, terwijl een dorp of wijk verderop juist zwaar getroffen is. Families zijn uiteen gerukt. Kinderen en kleinkinderen zijn verbijsterd over het overlijden van hun vader, moeder, opa, oma, oom of tante. Echtparen die binnen een week na elkaar zijn overleden. Mensen die niet altijd binnen de risicogroep vielen, maar toch nog lang niet hersteld zijn van het verwoestende effect van het coronavirus. Familieleden die zich schuldig voelen bij de gedachte dat juist zij de bron van besmetting geweest kunnen zijn. Of dat zo is, zal nooit met zekerheid te zeggen zijn. Desondanks blijft het gevoel. Een gevoel dat ik niemand toewens. 

Ondanks dit alles is de opmerking die ik die dag in de supermarkt hoor niet nieuw. Mensen zijn het zo moe. Ze hebben zich zo lang in moeten houden. Zijn graag bij elkaar. Zoeken graag de nabijheid van de ander op. Anderhalve meter afstand voelt zo ontzettend tegennatuurlijk. Juist als je de afgelopen maanden het geluk hebt gehad dat het coronavirus jouw omgeving niet getroffen heeft, is het iets van de kille cijfers. Niet tastbaar. Ver van het bed.

En nu? Met het versoepelen van de maatregelen, lijkt het alsof de anderhalve meter afstand vrijblijvend is. Of we een keuze hebben afstand te houden of niet. Nu het virus minder zichtbaar is, lijkt het of de regels die zijn bedoeld om verspreiding te voorkomen niet langer gelden. Alsof met het schijnen van de zon het coronavirus verdwenen is. Niets is minder waar. Eenmaal terug in mijn auto hoor ik een WhatsApp-bericht binnenkomen. Een collega van mijn eigen team appt. Een medewerker van de dagbesteding blijkt besmet. De groepen waarmee zij de afgelopen periode heeft gewerkt, moeten in quarantaine. Hier valt een groot deel van onze eigen cliënten onder. Zij zullen overgedragen worden aan het regionaal coronateam.

Collega’s reageren met ongeloof. Al die mensen. De een kwetsbaarder dan de ander. De een eerder uit balans dan de ander. Stuk voor stuk mensen op wie de quarantaine grote impact zal hebben. Terwijl ik dit lees, komt een WhatsApp-bericht vanuit het coronateam binnen. “Kunnen mensen uit de flexibele schil bijspringen? Een medewerker van de dagbesteding is besmet, waardoor er ineens een grote toestroom van cliënten is.”

Dit is inmiddels anderhalve maand geleden. Dagelijks neemt het aantal besmettingen toe. Dagelijks horen en zien we dat afstand houden steeds zwaarder wordt. Ik ben bang. Bang dat we nog lang niet van het virus af zijn. Bang voor wat gaat komen als het najaar wordt. Zal het virus even heftig toeslaan? Zullen de gevolgen even verwoestend zijn? Die regels, die anderhalve meter. Was het allemaal maar vrijblijvend.