Gezichten van de acute keten: verpleegkundig centralist

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Maar de gevolgen kunnen groot zijn. Verzorgenden, verpleegkundigen en verpleegkundig specialisten uit de acute keten vertellen in V&VN Magazine hoe zij patiënten met (zwaar) letsel opvangen. Deze week aan het woord: Tamara Weggeman (32). Ze werkt nu vier jaar als verpleegkundig centralist op de Meldkamer Ambulancezorg in Rotterdam.

“Hier op de meldkamer kan werk op afstand heel dichtbij komen. Je hebt echt een verpleegkundige achtergrond nodig. Naast 112-meldingen moet je namelijk kunnen inschatten welke hulp er nodig is. Ik heb er een opleiding van een half jaar voor gevolgd tot verpleegkundig centralist. Daarin wordt onder meer aandacht besteed aan triage en communicatie.

Als hulpverlener zijn we weliswaar op afstand, maar we kunnen veel doen. Het is belangrijk dat wij de situatie inschatten op basis van symptomen en zonder aannames. We hoeven geen diagnose te stellen, dat doet een arts. Terwijl de hulpverleners onderweg zijn, geef ik instructies voor eerste hulp, het stelpen van een bloeding en ondersteuning in reanimatie. Ook zorg ik dat mensen de deur openzetten voor de ambulancemedewerkers en dat bijvoorbeeld de hond opgesloten is. Hiermee geven we mensen een beetje de regie terug in een panieksituatie. Als ze kunnen helpen voelen ze zich minder machteloos en uit onderzoeken weten we dat ze de situatie dan minder traumatisch ervaren.

Onlangs belde een vader, zijn zoontje stikte in een stukje frikandel. De ouders waren zo in paniek dat ze zelf hun kind niet konden helpen. Ik heb de buurvrouw laten halen en het lukte haar om via instructies de Heimlichmanoeuvre toe te passen. Met succes. In een paar seconden moet je op afstand adequaat handelen. Als dat lukt dan heb ik mijn werk goed gedaan. 

Tijdens de eerste COVID-golf was het rustig, de wereld kwam tot stilstand en daarmee stopte bijvoorbeeld ook de bedrijfsongevallen, er waren minder alcohol-gerelateerde incidenten en de medische meldingen namen af. Het leek wel alsof mensen geen hartinfarct meer kregen. Nu draait de wereld weer door en nemen ook de COVID-meldingen toe. We vragen bij elke melding COVID-klachten uit, zodat ambulancemedewerkers hun bescherming daarop kunnen aanpassen.

Soms niet normaal

We werken in uniform, zodat duidelijk is wie bij de afdeling hoort. En dat helpt om afstand te houden van de soms heftige meldingen, om te beseffen dat je in functie bent. Toen ik hier net werkte, dacht ik: wie komt er vandaag niet thuis? Wie gaat er vandaag dood? Dat is inmiddels weer genormaliseerd. Op 1,7 miljoen inwoners gaat het meeste meestal goed. Wat hier gebeurt, is soms niet normaal, om dan juist op díe momenten van betekenis te kunnen zijn, is mooi en belangrijk voor het verdere verloop van het incident in de keten.”

Bron: V&VN Magazine 4-2020 | Tekst: Saskia Smith | Beeld: Milan Vermeulen