‘Deze verantwoordelijkheid maakt mijn vak heel aantrekkelijk’

Afspraken maken met een bewoner en naasten over de best passende woonomgeving of bepalen dat het team een specifieke scholing nodig heeft. Bij zorgorganisatie Sensire zijn niet managers, maar zorgprofessionals daar verantwoordelijk voor. Meesterschap, zo wordt het genoemd. Joyce de Vreede, werkzaam in de functie van regieverpleegkundige in twee woonzorgcentra, vertelt hoe deze vorm van zeggenschap eruitziet.

“Het levert meer passende en betere zorg op”, valt Joyce met de deur in huis. “Ik stel mezelf steeds de vraag: wat komt mijn bewoner ten goede in het verpleegkundig proces? Daarvoor is het belangrijk om ze heel goed te kennen. Laatst ging een bewoner opeens hard achteruit. Hij werd erg agressief naar anderen, omdat hij niet meer samenwoont met zijn vrouw en haar steeds meer mist. In plaats van aan de bel te trekken bij een teamleider, kon ik zelf snel handelen. Mijn collega’s en ik zagen dat het niet langer ging. In overleg met behandelaren en naaste familie kon deze bewoner in no time terecht op een afdeling met minder prikkels, waar hij meer begeleiding kon krijgen en waar hij kon leren omgaan met het gemis.”

Meesterschap staat volgens Joyce letterlijk voor ‘meester zijn in je vak’. “Ik ben zelf verantwoordelijk voor de kwaliteit van zorg, duurzaamheid, de inzet van collega’s en het regelen van hulpmiddelen.” Samen met een aantal collega’s volgde ze een traject binnen haar organisatie om deze rol te kunnen vervullen. Dat werd afgelopen december afgesloten met het ondertekenen van een statuut, waarin afspraken

“Om de kwaliteit van zorg te borgen, werken we volgens de PDCA-cyclus (Plan-Do-Check-Act) en volgen we de stappen van het verpleegkundig proces. Deze hebben we vastgelegd in een richtlijn. Om continu van elkaar te leren en de zorg te kunnen verbeteren, doen we bijvoorbeeld aan intercollegiale toetsing, visitaties, ontwikkelgesprekken en intervisie”, somt Joyce op.

Tijdens de situatie met de bewoner die werd overgeplaatst, besloot ze samen met het zorgteam om een extra dienst in te zetten tot hij werd overgeplaatst. Joyce: “Zo konden we deze man één op één begeleiden. Dat leidde tot positiever gedrag”, blikt ze terug. Ook besloot ze de tovertafel, een tafel waar bijvoorbeeld spelletjes op worden geprojecteerd, nieuw leven in te blazen. “Het zorgt voor een betere sfeer in de huiskamer, omdat bewoners zich kunnen vermaken met een leuke en zinnige activiteit.”

Samenwerken met mantelzorgers

Op dit moment onderzoekt Joyce hoe er meer kan worden samengewerkt met mantelzorgers. “Niet alleen om het team te ondersteunen bij maaltijden en activiteiten in drukke periodes, maar ook omdat het soms een wens is van mantelzorgers en bewoners zelf. Partners die tot voor kort thuis veel hielpen, kunnen dat op een bepaalde manier bij ons blijven doen. Daarover gaan we in gesprek met mantelzorgers.”

Het zijn een paar voorbeelden van beslissingen die ze in haar dagelijkse werk neemt. Joyce: “Daar zijn geen managers of directeuren bij betrokken, zoals bij veel andere organisaties. Ik bepaal vanuit mijn verpleegkundige blik - samen met mijn collega’s - wat nodig is om goede zorg te verlenen. Het is een heel afwisselende functie. De verantwoordelijkheid die ik heb, geeft enorm veel voldoening en maakt mijn vak heel aantrekkelijk.”