'Scheuren door de gang in een scootmobiel'

Ze zeggen wel eens dat ons werk zwaarder is geworden. Bewoners wonen langer thuis en mankeren, lichamelijk en geestelijk, veel meer als ze eenmaal bij ons komen wonen. Zichzelf wassen en aankleden, de tafel dekken, de medicijnen innemen. Vaak kunnen ze dat zelf niet meer. Wij nemen dat over. Daardoor zijn we dus ook langer binnen bij de bewoner. En dat is leuk, die tijd samen. Voor de bewoners en voor mij.

Een bewoonster is al jaren rolstoelafhankelijk door een hersenbloeding. Normaal kletst ze er gezellig op los, maar deze keer voelt ze zich even down. Ik probeer haar op te vrolijken en vertel over mijn hobby, toneel spelen bij amateurgroep Het Tweede Bedrijf in Geertruidenberg. We oefenen voor het toneelstuk De zere neus van Bergerac. Ik speelde de rol van Brenda de wensfee. En wat voor één; een fee met dementie. Dat is niet de enige link met mijn werk.

Mijn regisseuse had bedacht dat ik met een scootmobiel over het podium moest rijden. Waarom? Omdat ik dat in het verpleeghuis ook regelmatig doe. Eén bewoonster heeft een elektrische rolstoel. Als ze in de avond naar bed gaat, rijd ik deze stoel voor haar van de badkamer naar de woonkamer. Ik ga er dan zelf inzitten, en… geef vol gas. Zigzaggend race ik door de gang. 'Max Verstappen, ga aan de kant!' De bewoonster giert het uit, terwijl ik de muren, drempels en kastjes probeer te vermijden - met wisselend succes.

Brokkenpiloot

Ook mijn regisseuse ziet mijn gestuntel en zet een dikke streep door het idee van de scootmobiel op het podium. Je bent een brokkenpiloot, zegt ze. Mijn hand gaat onbewust naar mijn ribben. Mijn vingers voelen de plek waar ik ze gekneusd had, toen ik tijdens een repetitie op een stoel omver was gevallen. Dus ik heb er vrede mee dat ik met een rollator over het podium loop. Da’s toch veiliger voor iedereen.

Elke dag in het verpleeghuis brengt meerdere van dit soort geluksmomenten. Elke dag zie ik dat een vrolijk gezicht wonderen kan verrichten. Een mens knapt op van aandacht. Hoe meer tijd we met elkaar doorbrengen, hoe meer vertrouwen we opbouwen, hoe meer we elkaar durven te vertellen. Die vertrouwensband is goud.

Door corona is de werkdruk groter geworden. Er is vaak minder tijd om die extra aandacht aan bewoners te geven. Ik vind dat verdrietig. Juist nu hebben bewoners behoefte aan extra aandacht. Mijn collega’s en ik zouden niets liever willen dan die te geven. Toen vorig jaar alle activiteiten werden afgelast en er minder bezoek mocht komen, vertelden bewoners hoe eenzaam ze zich voelden.

Minder initiatieven

We zagen toen heel veel initiatieven. Iemand die buiten kwam zingen. Een band die een optreden verzorgde in de binnentuin. Bewoners die vanuit hun appartement mee konden luisteren. Dat was hartverwarmend. Maar hoe langer de crisis duurde, hoe minder dit werd. Gelukkig mag er nu wél gewoon bezoek komen.

Zelf organiseren we nog steeds activiteiten. Eén keer in de week is het spelletjesmiddag voor de bewoners van mijn team. Ze kunnen dan komen sjoelen, een potje Rummikub spelen of een kaartje leggen. Ze genieten hier echt van. Daar ben ik blij om. Maar meer initiatieven van buiten zouden echt heel welkom zijn. Het hoeft geen concert te zijn. Een scootmobielenrace mag ook...