Dol op Manuske

Mijn honden zijn mijn kindjes. Ik praat regelmatig tegen ze. ‘Goed op het huis passen, hé?’, zeg ik als ik wegga. Of als mijn man terugkomt van het uitlaten: ‘Hebben jullie goed geluisterd?’ De keren dat ik mezelf hier op betrap, moet ik altijd even aan Manuske denken.

Je vraagt je vast af: wie is Manuske? Hij was de dwergparkiet van een oud-bewoonster met een verstandelijke beperking. De afspraak is dat onze bewoners een huisdier mogen hebben, maar alleen als ze daar zelf voor kunnen zorgen. En dat kon ze. Ze was helemaal dol op haar vogel en vertelde hem over alles wat er gebeurde. ‘De zuster gaat nu mijn hemd aan doen, Manuske’ of ‘Mama gaat even weg hoor, Manuske’. Ik moest er altijd om glimlachen.

De kleine dwergparkiet zat nooit in een dichte kooi. Mevrouw wilde dat hij vrij rond kon vliegen. Voor ons als verzorgenden was dat minder prettig. Sommige collega’s waren bang voor Manuske en durfden niet naar binnen als hij rondvloog. Zelf had ik daar geen probleem mee, maar ik vond het ook niet zo prettig als ik zijn vleugels door mijn haren voelde tijdens het verzorgen van mevrouw. En als ik langer bij haar in de buurt was, hoopte ik dat hij niet ineens op mijn hoofd zou poepen.

Ook zocht Manuske de vrijheid op als de deur van de kamer openging. Dan vloog hij door de gang van het gebouw. Wij als verzorgenden renden er - als een stelletje zotten - achteraan om hem te pakken te krijgen. En sprongen één voor één omhoog om de vogel te grijpen. Maar hoe kun je nu een vogel met je handen uit de lucht pakken, zonder netje? Wonderbaarlijk genoeg kwam het altijd goed en vloog Manuske weer terug de kamer in.

De liefde voor de dwergparkiet toonde mevrouw graag door hem stevig vast te houden. Ook wel eens té stevig. Dan kwam er een nieuw Manuske. De naam beviel haar namelijk goed. Je kunt je afvragen of het verstandig was dat er weer een nieuw vogeltje kwam, maar ze was echt gek op haar vogel. Op allemaal!

Sommige oud-bewoners blijven me meer bij dan anderen. Deze mevrouw is zo’n vier jaar geleden overleden, maar ik denk nog regelmatig aan haar. We delen de liefde voor dieren. Zij voor Manuske, ik voor mijn honden. Daarom begrijp ik ook zo goed hoe belangrijk deze dwergparkiet voor haar was. Hij maakte haar minder eenzaam, want ze kon tegen hem praten. Ook al zei Manuske niets terug, fluiten kon hij wel.